Donker & Licht

Ik hoor en lees het overal om me heen. Dit is de fase in het jaar om af te dalen, om het donker in je te zien. Afdalen, indalen.

In 2012 kwam er ineens heel veel licht in mn leven. En na veel donker, pijn, angst vond ik dat fantastisch. Daar wilde ik Meer van! Ik zat ook in een internationale community van licht en liefde en het ging er om om daar steeds meer van te krijgen.

Fastforward naar vandaag. Er is licht in mijn leven, omdat ik het donker steeds meer zie en er licht op schijn. Heel confronterend en oncomfortabel soms en iedere keer daarna de verwondering van het licht dat er dan is.

En soms kan het heel simpel lijken. Voordat ik bijvoorbeeld mijn boosheid laat zien of horen, huil ik. Een beschermingsmechanisme van mijn systeem, omdat op boosheid lange tijd een taboe heeft gelegen. Het is nog maar recent dat ik merk dat ik zo’n oordeel op die tranen heb (want het is toch niet nodig dat ze er zijn, er is toch niet iets verdrietigs – en dat klopt), waardoor ik er tegen vecht in plaats van ze toelaat. Ik laat nu mijn tranen toe, waardoor ik naar die diepere laag kan zakken. Ik maak letterlijk ruimte in mn lichaam, blijf erbij aanwezig. Vervolgens krijgt mijn boosheid de ruimte. Niet eens zozeer in woorden als in voluit voelen.

En ik voel me daarna toch een partij lekker, hahaha. Verwonderd kijk ik hoe het licht doorbreekt.

Vorige week droomde ik dat ik op een lichte zolder kwam. Er waren vijf hele grote zwarte vogels aan het eind. Een van hen was de leider en die kwam dreigend naar me toe. Ik gooide een lichte sluier over zn kop, draaide wat en ineens was de dreiging weg. Het perspectief was gedraaid. Het mocht er allebei zijn. Licht en donker. Het één kan niet zonder het ander.