Hoe is het met je?

Wat zeg jij als je die vraag krijgt?

Goed. En met jou?

Beetje Amerikaans: How are you? I’m fine, and you? Het is meer een begroeting dan echt willen weten hoe het gaat.

Of kom je met een heel verhaal over waar je mee bezig bent?

Dat doe ik ook vaak hoor. Niks mis mee.

Én er is nog een ander antwoord mogelijk. Wat heel helend is. Wat niet bij iedereen kan.

Vanochtend kreeg ik de vraag van een dierbare sister. En ja hoor, ik kwam met een heel verhaal. Mooi verhaal, zei ze. Maar hoe voelt je lijf? Wat gebeurt daar? Ehh … het verhaal kwam uit mijn hoofd, dus ik was me niet bewust van mijn lichaam. Voelde me ook even betrapt.

En ik benoemde dat. Dat gaf meteen lucht.

En na een stilte, waarbij ik met mijn aandacht naar binnen ging, gaf ik woorden wat er in mijn lichaam bewoog. Een licht tintelend gevoel in mijn hele lichaam, mijn keel wat zeer en vast, een kwetsbaar gevoel rondom mijn hoofd, hoog in de energie.

Ze vroeg door over mijn keel.

Ik zei dat de boodschap is dat ik me meer moet uiten.

Nee, die klopte niet, voelde ik meteen. Alles wat je doet vanuit moeten of het oordeel dat je het niet goed doet, werkt niet. Dus ik zakte dieper in mijn lichaam. Nam alle tijd.

En ineens voelde ik in mijn lichaam dat dat uiten niet alleen vanuit mijn keel is. Maar vanuit diep voelen in mijn lichaam. Alles doet mee. Mijn hele lichaam. En dat het dan moeiteloos gaat. Dat het dan gaat om expressie te geven aan wie ik ben en wat ik weet. Er volgde een diepe zucht.

En mijn lichaam begon nog meer te tintelen en buzzen.

Wat fijn zo’n vraag waarbij er ruimte is om diep te luisteren hoe het het echt gaat.

Het gaat goed 🙂

En met jou?