De merel fluistert: wees je eigen moeder

Ken je dat? Dat als je lekker in je vel zit, dat je gaat zorgen voor anderen? Want je hebt toch genoeg energie. En misschien ken je dat zorgen voor anderen sowieso wel, ook wel terwijl je je zelf niet echt lekker voelt.

Ik heb veel niet lekker in mn vel gezeten en de laatste jaren voel ik me steeds vaker ontspannen en vol energie. En dan moet ik iets met die energie en ga ik geven. Ik moet toch bijdragen aan een betere wereld? Let op de ‘t’ in het woord moet. Geven, geven en nog meer geven. Anderen helpen om ook lekker in hun vel te komen, om zichzelf te zijn, om pijn en angst te transformeren in liefde. En dan komt dat moment dat ik leeg ben. En ojé ojé, dan staat mijn agenda vol met afspraken met vrouwen die op mij vertrouwen. Pffft.

De laatste weken merkte ik steeds vaker dat ik zei: ik heb het heel erg druk. En dan voelde ik een druk bij mn solar plexus. Naast mijn werk als trainer, ontwikkelde ik een programma voor vrouwen om naar hun intuïtie te luisteren en daar ook moedig iets mee te doen. Maar druk werkt bij mij voor geen meter. Ik houd juist van rust en ruimte en stilte.

Afgelopen dagen was ik training aan het geven en aan het eind van de dag zat ik moe in een prachtige tuin vol bloesembomen. Mijn oog valt op een merel die aan het zoeken is naar eten. Wat wil ze me zeggen, wat laat ze me weten? Ik weet dat ze hier niet toevallig is, want ik ken de taal der tekenen. Boodschappers van het universum, die komen niet zomaar.

En ineens weet ik het. Ze fluistert: wees je eigen moeder. Voed jezelf en als vanzelf komt dan die zorg, liefde en compassie voor de ander. Dat is de cirkel de andere kant op, vanuit volheid in mezelf stroomt het dan als vanzelf naar de ander. En zo hoef ik niet iedere keer leeg te zijn. Dat is pas moedig. Moed met een ‘d’.

Een diepe buiging voor de merel.