Naar buiten bewegen

Het is lente en de zon wint aan kracht. Vogels fluiten als een tierelier. De eerste bloemen kleuren de aarde, echt heel leuk te zien wat er allemaal boven komt in ons eerste lente seizoen in de Achterhoek (blij met onverwachte bijvoet, vrouwenmantel en teunisbloem!). Alles in de natuur beweegt op dit moment naar buiten – en jij misschien ook.

Toch is dat niet altijd vanzelfsprekend. Zelf merkte ik afgelopen week dat ik er best tegenop zag. Zowel letterlijk – de tuin in om het onkruid aan te pakken – als figuurlijk: mezelf laten zien, mijn hart en werk delen en ruimte innemen. Het voelde kwetsbaar. Onwennig, zelfs.

Maar er kwam een moment waarop ik de synchroniciteit begon te zien. Zo binnen, zo buiten. De aarde die openbrak. De planten die naar het licht reikten. De adem die zich wilde verdiepen. Alles leek me zachtjes toe te fluisteren: het is tijd. En ik besloot daarop te vertrouwen.

Buiten werken, binnen voelen

Ik begon klein. Roze tuinklompen aan en hop, met mijn handen in de aarde. Onkruid wieden. Aarde losmaken. En ineens voelde ik ruimte. In mezelf. Iets verzachtte. Mijn adem zakte dieper. Ik hoefde niks te forceren – ik mocht bewegen in het ritme van de natuur.

Die speelse, milde beweging naar buiten werkte door op andere vlakken. Ik voelde weer wat ik te delen had. Een blog, een sessie, een idee. Niet omdat het moest, maar omdat ik het wilde.

Wat in jou wil gezien worden?

Misschien herken je dat. Iets in jou dat naar buiten wil, maar nog twijfelt. Een talent, een verlangen, een stukje waarheid. Iets dat gezien wil worden, gehoord, gevoeld.

Je hoeft niet in één keer in volle bloei te staan. Hee, het is nog geen zomer hè :-)?! Je mag beginnen met baby steps. Een hand in de aarde. Een diepe ademhaling. Een eerlijk gesprek. Een stukje zichtbaarheid. Een kleine beweging kan het begin zijn van een grotere beweging.

De adem als bondgenoot

Ademwerk is voor mij steeds weer de sleutel. Want hoe meer ruimte ik in mijn adem voel, hoe makkelijker het wordt om mezelf ruimte te geven in mijn leven. Niet door te duwen, maar door te verzachten. Door te zakken. Door te luisteren naar wat er vanbinnen beweegt. En daarop te bewegen.

Het is tijd

Als je voelt dat het in jou kriebelt… dat er iets is dat zich wil laten zien… geef het dan aandacht. Niet geforceerd. Wel eerlijk. En met mildheid voor jezelf. Want het is tijd.