Dove Kwartel

Ik kan er niet meer om heen, ik hoor zo weinig dat het mijn aandacht wel moet trekken. Eerst was het nog wel grappig dat ik andere dingen hoorde dan gezegd werd, ik kon ook echt hele leuke dingen horen. Maar als ik voor de zoveelste keer aan mijn vriend of anderen moet vragen: wat zeg je?  is de grap eraf.

Met flink wat uitstelgedrag en af en toe een flinke huilbui, die ik als rouwen zie, maak ik een afspraak met de hoorapparatenwinkel. Binnenkort krijg ik een hoorapparaat aan gemeten.

Het is geen toeval dat de afgelopen weken het thema dat in de lucht hangt gaat over diep in mezelf luisteren. Ik voelde gisteren nog dat als ik geraakt wordt, ik naar boven schiet met veel woorden en tranen. En dat mijn dove oren me uitnodigen om naar beneden te gaan en daar te voelen en luisteren. Diep te voelen en luisteren.

Mijn lichaam is een wijze raadgeefster. Zo heb van mijn schilklierziekte geleerd om ‘fearless’ te spreken. Fearless betekent niet zonder angst, maar juist met de angst. Mijn chronische migraine, die dus niet meer chronisch is, omdat ik de boodschap zie, heeft me verteld dat ik mezelf druk op leg of door anderen druk op laat leggen. Of dat ik mijn boosheid laat imploderen in plaats van doorvoel en uitdrukking geef. En mijn nek die af en toe zeer doet, waarschuwt me dat ik mijn hoofd weer als een antenne uitsteek om teveel op anderen af te stemmen.

De afgelopen jaren heb ik honderden mensen begeleidt om te speurzoeken naar wat de boodschap is die onder hun lichamelijke klachten zitten.

Zijn al deze lichamelijke klachten dan over? Soms wel. En als ze er nog zijn, dan zijn ze vaak veel minder pijnlijk. Het zijn boodschappers op het pad van mijn hart. Ze laten me zien dat ik weer in een oude valkuil ben gestapt. Door ze iedere keer aan te kijken, komt er verzachting. En ja, er is ook bij mij eerst weerstand om dat te doen. En dan vlucht ik ervoor of vecht er tegen, wat de pijn alleen maar doet toenemen.

En dan luister ik.